ve hakanların bile bırakamayacağı bir mîrâsı, çok zengin ve büyük bir hazineyi, ölmeyecek olan Risâletü’n-Nûr’u armağan edip, asıl dosta gidiyorsun. Allah senden ebediyen râzı olsun Üstâdım! Demek bundan sonra kederlerimizi onunla giderip, bütün müşkillerimizi o Risâle-i Nûr’a mı havâle edeceğiz? Gece ve gündüz hep onunla mı mütesellî olacağız? Demek, حَيَات۪ي خَيْرٌلَكُمْ وَمَمَات۪ي خَيْرٌلَكُمْ diyerek hayatının bizim hakkımızda hayırlı ve nûrlu olduğu kadar, mevtinin de aynı vecihle yine bizler için iyi ve hayırlı olduğunu göstermek istiyorsun. Şahsıma âit diye, belki bu yazılarımı da kabûl etmek istemezsin. Fakat kabûl buyurmanı ricâ ederim. Çünki ben, seni medh ü senâ etmiyorum. Ben senin medhini ve vasfını, hep Hazret-i Kur’ân’a havâle ediyorum. Esâsen bende o dil, o kudret ve o iktidar yok ki! Ben ancak, bu ölme ve göçme hâdisesinin bize saldığı elemlerden ve yağdırdığı kederlerden, ancak bir damlasını yazıyorum. Zaten şimdiye kadar sana Gavs dedik, Müncî dedik, Kutub dedik, hiçbirini kabûl etmedin. Veli dedik, Hazret dedik, aslâ iltifât etmedin. İsmini ve resmini, nâm ve şânını hep unutmak ve unutturmak istedin. Kendini hâk ile yeksân ettin. Son Ebu’t-türâb da sen oldun. Senin Kur’ân hâdimliğinin meddâhı ve vassâfı o Hutbe-i Ezeliye iken, biz âcizler seni nasıl medih edebilirdik? Nasıl ta‘rîf ve tavsîf edebilirdik? Madem ki, Kur’ân sana “Said” demiş, elbette Said’sin. Hem ismin ve hem resmin Said’dir. Madem ki, Kur’ân sana “Said” demiş, elbette hem için temiz ve tâhirdir, hem de dışın. Madem ki, Celcelûtiye sana “Bedî‘” demiş, bundan daha güzel medih ve bundan daha a‘lâ ve ezkâ bir vasıf mı olur? Sen böyle nişanlar ve ihsânlarla gelen, bu asrın bir hidâyet serdârısın. Bizler senin kadrini ve bu kıymetini bilemedik. Senin büyük kadrini ve şânını gelecek olan asırlar takdîr edip, asıl menkıbe ve mersiyeni yine onlar yazacaklar. Âh! Ne olurdu, şimdi şu sayılı nefeslerini verdiğin şu anda, şu son deminde, huzurunda ve yanında bulunup, sana hizmet edebilse idim. Son kelâmını ve son vasiyetini işitebilse idim! Harâretten kuruyan o mübârek ağzına sıcak bir fincan çay, birkaç damla su verebilse idim! Ağrıyan mübârek kollarını ellerimle tutup oğuşturabilse idim! Risâletü’n-Nûr’un te’lîfini tamam edip, neşrinin dahi esbâbını te’mîn ve tanzîm ederek ve talebelerinize, biz âcizlere bırakarak ebediyete, refîk-i a‘lâ’ya ve Allah’a gidiyorsun. Âlem-i ervâha uçtuğunda bizi unutma! Büyük ağabeyimiz, ki şânlı ve muhterem

Hasan Feyzî (rh)’in Fıkraları

Sayfa 292

Sayfa 293

Sayfa 294

Sayfa 295

Sayfa 296

Sayfa 297

Sayfa 298

Sayfa 299

Sayfa 300

Sayfa 301

Sayfa 302

Sayfa 303

Sayfa 304

Sayfa 305

Sayfa 306

Siracun Nur