Birinci Makam: Beş remizdir. Birinci Remiz: Yirmi Altıncı Söz’ün hâtimelerinde denildiği gibi, nasıl ki bir mâhir san‘atkâr kıymetdar bir elbiseyi murassa‘ ve münakkaş sûrette yapmak için, bir miskin adamı lâyık olduğu bir ücrete mukābil model yaparak kendi san‘at ve mahâretini göstermek için, o elbiseyi o miskin adam üstünde biçer, keser, kısaltır, uzatır. O adamı da oturtur, kaldırır, muhtelif vaz‘iyetler verir. Şu miskin adamın hiçbir hakkı var mıdır ki, o san‘atkâra desin: “Beni güzelleştiren bu elbiseye neden ilişip tebdîl ve tağyîr ediyorsun. Beni kaldırıp oturtmakla bana meşakkat veriyorsun. Benim istirâhatimi bozuyorsun?” Öyle de, Sâni‘-i Zülcelâl her bir nevi‘ mevcûdâtın mâhiyetini birer model ittihâz ederek ve nukūş-u esmâsıyla kemâlât-ı san‘atını göstermek için, her bir şeye, hususan zîhayatlara, duygularla murassa‘ bir vücûd libâsını giydirerek, üstünde kalem-i kazâ ve kaderle nakışlar yapar, cilve-i esmâsını gösterir. Her bir mevcûda dahi, ona lâyık bir tarzda bir ücret olarak bir kemâl, bir lezzet, bir feyiz veriyor. مَالِكُ الْمُلْكِ يَتَصَرَّفُ ف۪ي مُلْكِه۪ كَيْفَ يَشَٓاءُ sırrına mazhar olan mevcûdâttan hiçbir şey, o Sâni‘-i Zülcelâl’e karşı: “Bana zahmet veriyorsun, benim istirâhatimi bozuyorsun” hâşâ! diyemez ve hakkı da yoktur.

Yirmi Dördüncü Mektub

Sayfa 65

Sayfa 66

Sayfa 67

Sayfa 68

Sayfa 69

Sayfa 70

Sayfa 71

Sayfa 72

Sayfa 73

Sayfa 74

Sayfa 75

Sayfa 76

Sayfa 77

Sayfa 78

Sayfa 79

Sayfa 80

Tılsımlar

Yirmi Dördüncü Mektub